ساخته شده با نرم افزار : پی دی اف ، پرنیان ، کتابچه ، اندروید ، epub 

 قسمتی از متن رمان :

رهام به محوطه ی آسایشگاه نگاهی می اندازد.از جایی که او ایستاده نمای ساختمان سفید کاملا پیداست.در سمت راستش ساختمان شماره ی ۱ قراردارد.ساختمانی ۳ طبقه که در طبقه ی اول دفتر کار مدیر وپرسنل،کلاس های آموزشی وهنری قرار دارد و۲ طبقه ی دیگر محل بیماران است.رهام حرکت می کند و وارد ساختمان شماره ۱ می شود،جایی که باید کار خود را شروع کند.
فضای آسایشگاه آرام وبی صداست.همه به روانپزشک تازه وارد نگاه می کنند،نگاه هایی که می گویند:گویا سال هاست تو را می شناسیم.
مژده محمدی مسئول آسایشگاه رو به روانپزشک جوان می کند ومی گوید:
-خب جناب امیران اینم تمام آسایشگاه.
رهام همراه لبخندی گفت:
-واقعا ممنونم که وقت گذاشتید وشخصا تمام ساختمون رو نشونم دادید،مطمئن باشید از اینکه به من اعتماد کردید پشیمون نمی شید.من تمام تلاشم رو به کار می برم که کارهام رو به بهترین نحو انجام بدم.
-خواهش می کنم،کاری نکردم…مطمئن هستم شما بهترین هستید،من سوابقتون رو کامل دیدم.
-لطف دارید وظیفه ست.
بعد ازاینکه هر دو وارد اتاق خانم محمدی شدند رو به روی هم روی مبل می نشیند وخانم محمدی می گوید:
-البته باید توجه داشته باشید کار در اینجا حوصله ی زیادی می خواد وبا کار در مطب کمی تفاوت داره.گاهی اوقات برخی از بیماران سرسختی زیادی از خودشون نشون می دن به گونه ای که انگار تمایلی برای بازگشت به زندگی عادی ندارند.یکی از این افراد دختری ست ۲۴ ساله،تقریبا ۶ ماه است که به این جا اومده وبه جز داد وبیدا هایی که می کنه دیگه حرف نزده ومیشه گفت اصلا صداشو نشنیدم.فاصله ی خودکشی هاش خیلی کمه،بار آخر مربوط به ۳ هفته ی پیشه.البته خوب می دونه چطور خودش رو زخمی کنه تا از فرط خون ریزی نمیره،انگار که فقط می خواد درد بکشه.